در قرن دوازدهم میلادی داستانهای عاشقانهای مملو از الگوهایی با چهره هایی از دوران کهن وجود داشت. سنت شعر سرایی اسلامی عمد تا پیشینهٔ مسیحی این ملکه را نادیده گرفت و شیرین، که عضوی از کلیسای سریانی شرق بود، به شیرین «ارمنی» تبدیل شد. این داستان حماسی عاشقانه نه تنها از ایران تا عثمانی گسترش یافت، بلکه به هند و ازبکستان و همچنین به کشور مسیحی گرجستا...