خنده در برف

خنده در برف» مجموعه ای است شامل 58 شعر که در فاصله ی سال های 83 تا 86 سروده شده است و با جمله ای از کتاب مقدس در رابطه با خشم پروردگار و تغییر زبان بابلیان آغاز می شود. به گفته ی صفاری، این حادثه استعار ی از وضعیت امروزی ماست و سوء تفاهمات و ناتوانی در ایجاد دیالوگی سالم پس زمینه ی تعدادی از شعرهای این مجموعه است. این شاعر همچنین عنوان کرد: در عصر اطلاعات، ما به کمبود یا فقدان دیالوگ مواجه نیستیم؛ مشکلات امروزی بشر بیش تر ناشی از برداشت های متناقضی است که از گفت وگوهای ساده و حتا دوستانه ارائه می دهد

خوشا به حال شاعران نظر کرده ای
که بیت اول شعرشان
هدیه ی خدایان است
من اما برای مطلع این شعر
نمی توانستم تا ابدالدهر
در انتظار آنها بنشینم
مثل سوار از جان گذشته ای
که در قبیله ی اجدادی ام
می ربوده است
زیر نگاه ناباور مهتاب
دُردانه ی دختر خان را
من نیز سال هاست
نخستین جمله ی شعرم را
زیر نگاه ناباور فرشتگان
از بارگاه خدایان دزدیده ام
بی گُدار اما
به آب نمی زنم هرگز
از گردباد به عاریه
کفش هایش را می گیرم
از باران تردستی اش
و از چوبه ی دار طنابش را...