..

..

ای رهگذر بایست بر کرانة دریاچة آرام دریای شکن در شکن و کشتی‌های عذاب‌دیده جاده‌هایی که می‌پیچند بر گرد کوه و ستاره می‌زایند جملگی به این گسترة صاف می‌رسند. اکنون می‌توانی تماشا کنی قوها را نگاه..

خود را درون گلم نهان می کنمتا آن را بر سینه ات زنیو مرا نیز بی اختیار در بر کشی - و دیگر هرچه پیش آید خوش است...

از بهار عشق و جوانی کام گیرچراکه زمان به‌زودی این حقیقت را به تو خواهد آموختکه در لانه سال پیش، مرغان بر جای نمانده‌اند..

..

..

..