در رنگ خفته استعطر گُل کاکتوستا عاشقانه ترین نگاه جهانبیدارش کند.بر صندلی سردبه خواب می رومکنار غروبی ته نشیندر فنجانِ تلخ،تا پروانه های گرم نگاهشاز پشتِ گردش کلیدبیایند و آرامپلک هایم بگشایند...

..

..

زبان مشترکی داریمبا این همهیکدیگر را نمی‌فهمیممابایدمثل غارنشین هاتنها به علامت دست‌های ماناکتفا می‌کردیمآن وقت شاید هیچ سوء تفاهمیمیان‌مان جدایی نمی‌انداخت..

«خورشید را از نوک مدادم فراری می دهند و دو کبوتر جوان را از جزیره ی سینه ام.اما من هنوز به جان عشق قسم می خورم به جان کلمه به جان تو به جان رویاهایم که آبی و شعرهایم که سپید.حالا بگذار سپیده دم دیگری..

«به مردن عادت نمی کنم» در برگیرنده 28 قطعه شعر سپید کوتاه و بلند است که طبق گفته شاعر طی هفت یا هشت سال گذشته سروده شده اند، اما تمامی این سروده ها بدون ذکر تاریخ سرایش در کتاب آمده اند. «اعتراف»..

چند شعر از این کتاب را می خوانیم: «از پشت برگ ها / شعری سیاه / مرا دید می زند / تا دست می شوم که بچینم /تیغ های آخته سربرمی کشند / این غیرت زیادی تمشک ها را سیاه پوش کرده است!..

در خانه اش را قفل کرد و گریختمی خواست فراموشش کندفراز و نشیب راهفراز و فرود تنش را به یاد می آوردبه دور ها رفتباغ های سرسبزپیراهنش بودگل هاعطر موهایشکنار رودخانه نشستبا تمام وجود خواستیادش را به دست آ..