اُکتاویو پاز شاعر، نویسنده، دیپلمات و منتقد مکزیکی در سال ۱۹۱۴ در مکزیکوسیتی چشم به جهان گشود. از هفده‌سالگی به نویسندگی و شاعری پرداخت. پدرش وکیل بود و پدر بزرگش، داستان نویسی سرشناس. این هر دو در رشد و پرورش ذوق و استعداد پاز، تأثیر به سزایی داشت. در سال ۱۹۴۳ با استفاده از کمک هزینه تحصیلی بنیاد گوگنهایم به آمریکا رفت. در آنجا با شعر نوپردازان انگلو - آمریکایی آشنا شد. هم در این کشور بود که مطالعه‌ی دامنه‌دار و عمیق خود را درباره هویت مکزیک آغاز کرد که حاصل آن کتابی شد به نام هزار توی تنهایی. در سال ۱۹۶۲ پاز به سمت سفیر مکزیک در هند گماشته شد و به آنجا رفت. تأثیر تمدن هند را می‌توان در کتاب‌های متعددی که طی مدت اقامت خود در آنجا نوشته است، به‌ویژه در کتاب پرتوی از هند، به خوبی مشاهده کرد. پاز در سال ۱۹۶۸ در اعتراض به سرکوب خونین تظاهرات آرام دانشجویان در مکزیک، قبل از شروع بازی‌های المپیک، از مقام خود کناره گیری کرد و از آن پس تا واپسین سال‌های زندگی خود، سردبیری و نشر چند مجله‌ی معتبر ویژه‌ی هنر و سیاست را عهده‌دار شد. در سال 1980 دانشگاه هاروارد به او دکترای افتخاری اهداء کرد و سال بعدش مهمترین جایزه ادبی اسپانیا یعنی جایزه‌ی سروانتس را به دست آورد. همچنین و مهمتر از همه، آکادمی ادبیات سوئد در سال ۱۹۹۰، به پاس نیم قرن تلاش در زمینه‌ی شعر و ادبیات مکزیک جایزه‌ی نوبل ادبیات را به او اهدا کرد. پاز سرانجام در سال ۱۹۹۸ بر اثر بیماری سرطان درگذشت.