«شعر روزبه سوهانی، همچون قایقی بر گستره اقیانوس، رهاست و مخاطب را به آرامش و رهایی دعوت می کند. آن جا که انسان از روزمره گی ها و ناهنجاری ها به تنگ می آید و دنبال پناهگاهی ایمن است، جایی که بتواند نفس..
آدم ها آرام آرام به یکی از میلیون ها مدار زندگی عادت می کنند، درست مثل سیاره ای که در یک منظومه برای همیشه گرفتار شده باشد. بعد از آن روزها پشت روزها و سال ها پشت سال ها و اسم این دو باطل می شود تقدیر..