احتمالاً روباه ها و کلاغ های زیادی، همین الان که شما دارید این چند خط را می خوانید در حال گفتمان هستند. قالب های پنیر همان قالب های پنیر قدیمی است و روباه ها و کلاغ ها هم درست شبیه اعقاب خود هستند. ولی روباه قصه ی ما آن روز می خواست واقعاً توبه کند. از این همه تکرار خسته شده بود. از اینکه در هر کجای دنیا، هر روباه سیاه یا سفیدی، هر کلاغ سیاه یا حتی سفیدی را فریب می دهد و می زند زیر آواز که: «چه سری، چه دمی، عجب پایی!». او با خودش فکر کرد شاید واقعاً سرنوشت همین است و راهی جز این نیست. به قالب های پنیر رنگی رنگی با مارک های مختلف کارخانه های مختلفی که توی لانه اش جمع کرده بود فکر کرد. نه تنها او بلکه همه ی روباه های جهان اصلاً پنیر دوست نداشتند و فقط برای سرگرمی این کار را می کردند. اما به هرحال، روباه قصه ی ما، روباهی افسرده بود با وجدانی ناراحت...
