من تنها کاناپه چی دنیا هستم که مثل فروید قصه ی آدم هایی را که روی کاناپه ام دراز کشیده اند برای شما تعریف می کنم.
کاناپه ی پوریا عالمی که در چند سال اخیر به آن وفادار مانده سبکی چندضلعی است که نویسنده تنها یکی از این ضلع هاست. آن ها که به اقتضای سوژه ی پوریا عالمی روی کاناپه ی او می نشینند خود راوی داستان خویش هستند. لکنت بیانی، تناقض های گفتاری و ابهام گویی های ناخودآگاه یا عمدی و بالاخره نتیجه گیری های نقیض باورهای سوژه های پوریا عالمی از مجموع گفت وگوهای این سبک، هجو سرشاری تولید می کند که فقط در این سبک ممکن می شود.
پوریا عالمی برای تنوع بخشی به این سبک خود، گاهی خود در مقام پرسش کننده ظاهر می شود و با پرسش های پارادوکسیکال سوژه ی خود را به خطاگویی سوق می دهد و با تمجیدهایی که پرسش کننده از اظهارات سراسر غلط سوژه به عمل می آورد، سوژه ی پوریا عالمی به وجد می آید و مکنونات قلبی خود را روی کاناپه می ریزد!
این اوج توانایی یک طنزنویس است. دیگر بیش از این نباید از برجستگی های طنز پوریا عالمی سخن گفت. باید به مخاطبان این مجموعه اجازه داد دیگر ویژگی ها را کشف کرده و از آن لذت ببرند. (ماشاالله شمس الواعظین)
