بی سرزمین

«خورشید را از نوک مدادم فراری می دهند و دو کبوتر جوان را از جزیره ی سینه ام.
اما من هنوز به جان عشق قسم می خورم به جان کلمه به جان تو به جان رویاهایم که آبی و شعرهایم که سپید.
حالا بگذار سپیده دم دیگری سرزده باشد از سقف بی چراغ این اتاق»