عشق با سس اضافه

دست بردار ز من تا که نلغزد پایم

بنده هم آدمم و در خطر حوّایم

من هم از جنس تو و اهل زمینم به خدا

و نه بودایم و نه ساکن برمودایم

پشت دست دل خود داغ نمودم ز ازل

که دگر گندم خالی نکند اغوایم

من همان دم که ملایک در میخانه زدند

رو نمودم به خدا کاغذ استعفایم

خود نشان دادن آدم، بوَد از عشقِ به خود

شاید این است که مشتاق صداسیمایم

ساقیا، آن قدرعنای تو دردم افزود

بده امشب دو سه جامی عرق نعنایم!