تنها باد از زیر خاکستر خبر دارد

خویش را در پیش پای خویشتن گم کرده ام*

دنبالِ من نگرد

من از قساوتِ قرن ها گذشته ام

از کنار کبیسه عبور کرده ام

هر روز

سیصد و شصت و هفت دَور

گِرد خودم می گَردم

هر شب

سیصد و شصت و هفت بار

دَورِ خودم گیج می زنم

مرا به حلاوت کدام حلوایی می خوانی

کدام حوصله که در پُشتِ هزار و یک حصار

بیتوته کرده است

دنبالِ من نگرد

من هنوز در گوشه ی حزینِ ماهور نشسته ام

مرا به سودایِ کدام صدا می خوانی

کدام آواز؟

که در حنجره ام هزار و یک چکاوک پَرپَر زده اند

یا زلالِ لایَزال!

لال از دنیا بروم اگر دروغ بگویم

من در لَیالیِ سیصد و شصت و هفت

من در خودم

من لابه لای خودم گم شده ام.