محمدرضا شفیعی کدکنی متولد ۱۳۱۸ در کدکن از توابع تربت حیدریه در خراسان است. شفیعی هرگز به دبستان و دبیرستان نرفت و از آغاز کودکی نزد پدر خود (که روحانی بود) و مرحوم ادیب نیشابوری دوم به فراگیری زبان و ادبیات عرب پرداخت و فقه، کلام و اصول را در نزد آیت الله شیخ هاشم قزوینی فرا گرفت اما پس از مرگ شیخ هاشم قزوینی (معروف به فقیه آزادگان) تا آخرین مراحل درس خارج فقه را نزد ایت الله میلانی خواند. او به پیشنهاد مرحوم دکتر علی اکبر فیاض در دانشگاه فردوسی مشهد نام نویسی کرد و در کنکور آن سال نفر اول شد و به دانشکدهٔ ادبیات رفت و مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه فردوسی و مدرک دکتری را نیز در همین رشته از دانشگاه تهران گرفت.

دکتر شفیعی از سال ۱۳۴۸ تا کنون در دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران تدریس می‌کند و در این مدت کتاب‌های بسیاری از جمله مجموعه شعرها، پژوهش‌هایی در حوزه‌ی ادبیات کلاسیک، کتاب هایی در حوزه‌ی نقد شعر و تصحیح متون کهن (به‌ویژه عطار) منتشر کرده است. از مهمترین آثار وی می‌توان مجموعه شعرهای در کوچه باغ‌های نیشابور، زمزمه‌ها، شبخوانی، از زبان برگ، از بودن و سرودن، مثل درخت در شب باران، هزاره‌ی دوم آهوی کوهی، کتاب های نظری و پژوهشی همچون صور خیال در شعر فارسی، موسیقی شعر، با چراغ و آینه، تصحیح کتاب هایی چون اسرارالتوحید، تاریخ نیشابور، مختارنامه، مصیبت‌نامه، منطق‌الطیر، اسرارنامه و تصحیح دیوان عطار را نام برد.