نامش را از اسطورههای یونان باستان وام گرفته، که نماد طبیعت و تجدید حیات سالانه است. در این اساطیر آدونیس که کشته می شود، از خونش شقایق روییده و آفرودیت را غم فرامی گیرد. این نام در اسطوره های فینیقی نیز به ققنوس معروف است.
علی احمد سعید با این نام، آدونیس، به شهرتی جهانی دست یافته و در کسوت یکی از مهم ترین شاعران و روشنفکران عرب زبان، در سالهای اخیر همواره به عنوان یکی از بختهای اصلی جایزه نوبل مطرح بوده، اما نهایتا از کسب آن بازمانده است. با این حال جوایز بسیاری را از آن خود کرده است؛ همانند: جایزه ی ماکس ژاکوب و جایزه ی بیورنسون (در نروژ) و جایزه گوته و جایزه آزادی بیان در سال ۲۰۰۷.
بعد از نزار قبانی، به عنوان یکی از آغازگران جنبش های نو و سنت ستیز شعر عرب، آدونیس از جمله شاعرانیست که سهمی ویژه در دگرگونی شعر عرب (به ویژه از منظر زبانی) و جایگزین ساختن رویکردهای جدید داشته است. تسلط بر زبان فرانسه، بستر مساعدی برای آشنایی او با شعرای نوگرای فرانسوی زبان بود که از آن ها تأثیر فراوان گرفته است. آثار آدونیس از زمره اشعاری ست که شور و شعور را توأمان در خود دارد و از این منظر جریان اندیشه در شعر او نمودی بارز داشته است.
باوجود شهرت بسیارش در جهان عرب، در ایران کمی دیر به علاقه مندان فارسی زبان معرفی شد. دکتر شفیعی کدکنی با کتاب «از اعماق کلمات» (شعر معاصر عرب) در سال ۱۳۵۹ (نشر توس)، برای نخستین بار ایرانیان را با این شاعر بزرگ عرب زبان آشنا کرد (البته با متنی کوتاه، در حدود ۱۲-۱۰ صفحه از کل کتاب). سرانجام هفده سال بعد، زمانی که آدونیس شصت وهفت ساله شده بود، دو کتابِ «پیش درآمدی بر شعر عربی» و «ترانه های مهیار دمشقی»، توسط کاظم برگ نیسی به زبان فارسی درآمد. در آذرماه ۱۳۸۴ آدونیس سفری به ایران داشت و جلسات سخنرانی و شعرخوانی برگزار کرد.
«ملکوت در غبار» حاصل گفت و گوی بلند «صقر ابوفخر»، منتقد و روزنامه نگار عرب با چنین شاعری ست؛ کسی که در هشتادوچهارسالگی (متولد ۱۹۳۰) ، هنوز جایگاه خود را به عنوان معتبرترین شاعر عربِ حال حاضر، حفظ کرده است.
