آی آدمها که بر ساحل نسته شاد و خندانید!یک نفر در آب دارد می سپارد جان.یک نفر دارد که دست و پای دائم می زندروی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید...

..

من، امیدی را در خودبارور ساخته ام.تار و پودش را، با عشق تو پرداخته اممثل تابیدن مهری در دلمثل جوشیدن شعری از جانمثل بالیدن عطری در گلجریان خواهم یافت****راه خواهم افتادباز از ریشه به برگباز، از "بود" ..

صدای تیر ربود از دهان کلامم راستاره پر پر شد!نسیم از نفس افتاد؛رنگ ماه پرید...دگر کجا ببرم حرف ناتمام را ؟..

تو می‌گریزی و من در غبار رویاهاهزار پنجره را بی‌شکوه می‌بندمبه باغ سبز نوید تو می‌سپارم خویشهزار وسوسه را در ستوه می‌بندمتو می‌گریزی و پیوند روزهای درازمرا چو قافله سنگ و سرب می‌گذارددرنگ لحظه سنگین ا..

هشدارنوک پرنده راهرگز مبندبا بال هایش آواز خواهد خواندپر و بالش را در هم مشکنبا آوازش خواهد پرید تا اوج کهکشانلبان شاعر را مبند.....

در این شب های مهتابی،که می گردم میان بیشه های سبز گیلان با دل بی تاب،- خیالم می ‎برد شاید-و می بینم چه شاد و زنده و زیباست..

..