آری زمین گرد استو من جنینی تنها که در انحنای خمیده خیالکز کرده امشناورم در آبهرچه لگد می‌زنمهرچه فریاد می‌کشمکسی مرا به دنیا نمی آورد..

وقتی نیستیحجم بزرگی از شب را سر می کشمتا تاریکی را در آغوشمآرام کنممن لبخند آب‌ها را می نوشمتا لبانی سرخ رابه زمین ببخشم..

سقوط همیشه از کوتاه‌ترین فاصله‌ها اتفاق می‌افتد! جایی که هیچ استخوانی شکسته نمی‌شود جایی که صدایی از کسی بلند نمی‌شود جایی که مرگ آخرین چیزی است که تکه‌های روح‌مان را خاک می‌کند، وقتی از درون صدای مُر..

گفت می‌رودهمه‌چیز را درست کندبرگرددوقتی آمددیگر چیزی نمانده بودعقربه‌ها دیوار را نشان می‌دادنددیوار پنجره را نشان می‌دادو پنجرهآدم‌هایی که می‌رفتندچیزی را درست کنند برگردند...

درختکه ریشه‌هایش را فراموش کنددر خودش به راه می‌افتدتا همین شومینهومنکه تنها در تو می‌توانستمبه راه بیفتمتا انتها برومدارد از درونزغال زغال به انزوایم اضافه می‌شود..

باز هم نیامد؛اما،ما، بر سر قرار خیالی خویش،به انتظاری بیهوده نشستیم،به «پوچی» و «نومیدی» نهیب زدیمتا جایی‌که،حتی با مسخره بازی‌ها و کارهای «بیهوده»،به جنگ «پوچی» و «بیهودگی» رفتیم!..

در کنار منیدست‌هایت مسئولیتی هستندکه منبه گردن خواهم گرفت!..

چشمانت را نبندآغوشت را پنهان نکناگر کمی صلح را می فهمیدیمرز دستانت را با ده سرباز خشمگینقفل نمی کردی..