دستی به سوی خودم دراز می‌كنمشبیه شاخه‌ی انجیری كه در انزوای دامنهمی‌خواهد كوه را در آغوش بگیرددستی به سوی خودم دراز می‌كنمو به یاد می‌آورم موجهر آنچه با خود آورده را بازمی‌گرداندتو بگواز آخرین با..

چشم‌های سبز توسفیدی پوستتو رژی که به لب‌ها کشیده‌ایپرچم کشور من استکه غم رادر صورت توخلاصه می‌کند..

از این‌جا گذشته‌ایاین شیشه‌های سرخخردشده در گلوی مناین انحنای ناکوک جادهکه بر آواز زمستانباریده استرد پای توستاز این‌جا گذشته‌ای هزاران سال پرپر شده در آواز منسپیدباریده بر این انحنااما نپوشانده استبا..

شهرغریقی است در اقیانوس حرص خویشو عشقزورق دوردستی در مهآفتابسایه‌نشین ابرهاستو ماهساحت خود را-حتی-روشن نمی کند...

پنبه آغشته به مرهم کلماتمنتظرت هستمبنشینو زخم‌هایت را نشانم بده..

کبود حرف آخر است.زخم حرف آخر است.آنچه ما پشت پرده‌های کشیده خلق می‌کنیم،به خیابان نمی‌رسد.سکوت می‌کنمچیزی شبیه خواب از پیراهنم می‌گذرد...

غریبند در عراقغریبند در سوریهغریبند در ترکیه...ای «شیر کو»کاش لااقل لقب تو«بی کس» نبود..

فرو افتادمبا فصلی که از خزانبرخاسته بودآن‌گاه که شاخ‌های آن نفیردر من می‌دمیدو دست‌هام در نیایش خاکگره می خوردرنج را زدودم از خارچرا کهاندوهان رنج رستنی بودمن از رنج‌هایم بزرگتر شدم..