کاش شبپایان رنج ها بودهر صبح بیدار می شدیمو دوباره نام یکدیگر رامی پرسیدیم...

درخت‌های خیابان آن‌قدر ترسیده‌اندکه هرچه زودترطناب گره خورده‌ی دارشکوفه می‌دهنداین است بهار میانه‌ی خاور..

تو را به واژه‌ها می‌شناسندمرا به سکوتتو را به عمارت‌هاییبا بام‌های بلندو پنجره‌های آفتابیو مرا به ستون‌های فروریختهو تکه‌سنگ‌های بی‌چهرهمن در جست‌وجوی تواز هرچه نشانی از تو داشتگذشتم..

من خود خورشیدم از آیینه‌داران نیستمماهتاب کاسه‌لیس مهر تابان نیستممخمل خاکستری پوشیده خورشیدم، ولیوام‌دار هیمه سرد زمستان نیستمقصه دربه‌دری‌های مرا از من بپرس!بی سروسامانم، اما نه، پریشان نیستم...باخت..

روز بگذشته خیالست که از نو آیدفرصت رفته محالست که از سر گرددکشتزار دل تو کوش که تا سبز شودپیش از آن کاین رخ گلنار معصفر گرددزندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرشنیست امید که همواره نفس برگردد....

ملیحه می پرسدقورباغه‌ها که این همه قوری قور می کنندحتما حرفی برای گفتن دارنداگر زبان آن‌ها را می‌فهمیدیممحیط زیست، نیست نمی شدمی گویم قوری در ترکی یعنی خشکقوری قوری قور قور یعنی ای بشر احمق غافل، عجله..

آیا بیشتر از ماهی به آبماه به آسمانمی شد آغشته باشم به تو ؟..

دستی به سوی خودم دراز می‌كنمشبیه شاخه‌ی انجیری كه در انزوای دامنهمی‌خواهد كوه را در آغوش بگیرددستی به سوی خودم دراز می‌كنمو به یاد می‌آورم موجهر آنچه با خود آورده را بازمی‌گرداندتو بگواز آخرین با..