پنهان که پشت صورتک پیرسالی‌امآیینه نیز فهم نیارد چه حالی‌امگل کرده باز شیطنتم بعد سال‌هاباید بیایی و بدهی گوشمالی‌امآنقدر پرسه می‌زنم این کوچه را - که تا -باور کنی که گمشده‌ی این حوالی‌ام..

ای مهربان تر از برگ در بوسه‌های بارانبیداری ستاره، در چشم جویبارانآیینه نگاهت پیوند صبح و ساحللبخند گاه‌گاهت صبح ستاره‌بارانبازا که در هوایت خاموشی جنونمفریادها برانگیخت از سنگ کوه‌ساران..

زندگی کم نیستند کسانیکه نان غم خستگان می‌خورند و بازطلبکار طعنه خویش‌اند به گندم بی گناه.و نیز بسیارند کسانیکه غم نان درمانده‌گان دارند و بازبدهکار باور باران‌اند به قحطسال این روزگار...

ویراست جدید... به همراه اضافات.«گفت: درنگ کنید که من آتشی دیده ام.ای بسا خبری بیاورم از آن.»رفت. و «پیامبر» بازگشت...

حیف است اگر حسین منزوی را فقط محدود به قالب غزل کنیم. او در تمامی قالب های شعر فارسی از عشق سخن گفته؛ به زبان و بیانی دیگر و از همین نگاه است که اندیشه برگزیده حاضر رقم خورد. خوب است حسین منزوی ـ شاع..

خاورمیانه امبا قصه هایی بی پایاننه گرگ‌ها سیر می‌شوندنه سگ‌های هار رام..

ميان خورشيدهای هميشهزیبائی تولنگریست.خورشیدی که از سپیده‌دم همه ستارگان بی نیازم می‌کند.نگاهتشکست ستمگریست...

ای بهار همچنان تا جاودان در راه!همچنان تا جاودان بر شهرها و روستاهای دگر بگذر.هرگز و هرگزبر بیابان غربت منمنگر و منگر.سایه نمناک و سبزت هرچه از من دورتر، خوشتر.بیم دارم کز نسیم ساحر ابریشمین تو،تکمه س..