یاس‌ها را به نخ می‌کشدناوک چابک سوزنمساعتی بعد گل می‌دمدژان گلوبند بر گردنموان حریر تن از وی پدیدآن خیال آفرین سپیدیاد ایام دیرینه رابر سر و دوش می‌افکنمکیستم، کسیتم، کیستم پیش آیینه می‌ایستمپای تا سر..

ترا من چشم در راهمشباهنگامکه می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهیوزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم؛ترا من چشم در راهم.شباهنگام، درآندم ک بر جا دره‌ها چون مرده‌ماران خفتگانند؛در آن نوبت که بندد دست ن..

صدای تیر ربود از دهان کلامم راستاره پر پر شد!نسیم از نفس افتاد؛رنگ ماه پرید...دگر کجا ببرم حرف ناتمام را ؟..

شعری هستم که جایی را نمی‌بیندمثل آیه‌های کتاب مقدس در بیزانساز جسمم نان ساخته‌انداز خونم شرابو از باقی‌مانده روحم، تن*دستم را گرفته‌ام به واژه‌هانرده‌هایی که نمی‌گذارندسقوط کنم..

جاده یعنی سفر سوی شهری که باید از آنجا سفر کردجاده یک انزوای موربجاده یک امتداد غم آلودجاده یعنی غروبی که باید در آن خستگی را تکاندجاده تصویر مغشوش آرامش خانه‌ها در دل باغ‌هاجاده یعنی سخن با درخت و در..

جهان از کنارم می گذرد    شتابانبهره ایم نیستجز شعرهایی که در آغوشم بغض کرده اند..

کدام پلدر کجای جهان شکسته استکه هیچ کسبه خانه اش نمی رسد..

ای برآورده‌ی وصل شب مهتاب و پگاه!ناز پرورده‌ی خورشید و نظر کرده‌ی ما!چون خدا ساختنت خواست به دلخواه، نخستگلت آمیخت به هفتاد گل مهرگیاه..