چشمانت را نبندآغوشت را پنهان نکناگر کمی صلح را می فهمیدیمرز دستانت را با ده سرباز خشمگینقفل نمی کردی..

شعر سپید (یا شعر منثور) در زبان و ادبیات فارسی، شعری است که در آن، وزن‌های عروضی کهن یا آزاد / نیمایی حضور نداشته باشد یا در شکل / فرم آن حضوری تعیین کننده نداشته باشد. مجموعه‌ی حاضر منتخب و تحلیلی اس..

پرهایش را به تمسخر گرفتندنامه‌اشمیان انبوه دود اژدهای آهنی گم شدسرخ پوستیکه پای قطاربه قلمرویش باز شده است..

کبود حرف آخر است.زخم حرف آخر است.آنچه ما پشت پرده‌های کشیده خلق می‌کنیم،به خیابان نمی‌رسد.سکوت می‌کنمچیزی شبیه خواب از پیراهنم می‌گذرد...

..

وقتی پرنده در قفس خویشتصویر باغ‌های جهان‌رادر ذهن می‌کشید،مردان چکمه‌پوش، شبح واراز باغ ما جنازه سروی رامی‌بردند...

تو را به واژه‌ها می‌شناسندمرا به سکوتتو را به عمارت‌هاییبا بام‌های بلندو پنجره‌های آفتابیو مرا به ستون‌های فروریختهو تکه‌سنگ‌های بی‌چهرهمن در جست‌وجوی تواز هرچه نشانی از تو داشتگذشتم..

رویای منخدای دریاها، آناهیتابا پرچمی سپید در دست ایستاده‌ایمبیا و دوباره شادی و آزادی رابه سرزمین‌مان ببخشای بانوی آب‌های خلیج فارس..