نمی‌دانست- یا نمی توانست باور کند- که روزیخورشید فراموش شده، می‌دمیدطاقچه‌های برف، می‌پوسیدنددانه‌ها از خواب می‌پریدندذره‌های کوچک زندگیدر نارنجی‌ها و سبز‌های روشن می درخشیدندکسی او را از سایه‌اش می‌ش..

درختکه ریشه‌هایش را فراموش کنددر خودش به راه می‌افتدتا همین شومینهومنکه تنها در تو می‌توانستمبه راه بیفتمتا انتها برومدارد از درونزغال زغال به انزوایم اضافه می‌شود..

انارهای واژگونبا جمجمه های خونیناز شاخه‌ها آویزانندو دختران شوخ چشملب‌هایشان رابا لبان ترک خورده‌ی انارهاسرخ می‌کنند..

چون سایهیال برکشد و دام گسترد،و زهر کینهراه گشایدبه هر رگم،من نبض خویش را به تمامینزد طبیب عشقنشان می دهمسپس:خورشید می‌دمد...

از قضایایی که میدانیبر زبانم همچنان ته‌مانده‌ی زهری‌ستقصه‌ی من قصه‌ی شهری‌ست..

در آینه ی تنهایی گناهکارم متهم به دوست داشتن تفاوت من و سوم شخصِ مفرد خط فاصله ای ست که هوای یکی شدن را حبس کرده در نفس. ..

سنگ ریزه‎‌ها سقوط می‌کنندسفر کوه اماهمیشه ناتمام می‌ماند..

..