به دام افتادۀ رشک رقیب استبه خاک‌افتادۀ مکر و فریب استهجای حیرت آن سرنوشتمکه در تصویر هستی، ناشکیب است..

من فقط آمده‌ام تا به يادتان بياورم؛گل نرگس راآنقدر تشنه گذاشتيدكه سرانجام باران آمد.دعاى درختانبه تكلم آسمان نزديك‌تر است.تمامِ شبِ خسوفمردم از شرم تماشاى تازيانهچشم در آستين گریه داشتند.حالاكه نوبت ب..

گیسوانش را بر باد داده دریا موج در موج با رقص ماهیان می‌رقصد و ماهیگیر پیر با دست‌های ناتوان تور خالی ماهیگیری بر دوش می‌کشد و دریا قصد گریستن دارد ..

من بازماندۀ شاخساری کوچکمکه طاقت برف را نداشتو شکوفه‌ئی که تمام تنم را پوشانده استلبخندی است تا ارزانی روزگار شما کنم...

آفتابت ـ که فروغ رُخ زرتشت در آن گل کرده‌ست آسمانت ـ که ز خُمخانۀ حافظ قدحی آورده‌ست کوهسارت ـ که بر آن همّت فردوسی پَرگسترده‌ست بوستانت ـ کز نسیم نفس سعدی جان پرورد..

نامت گلواژه‌‌‌‌‌ای به سپیدای ماهتاب و سپیده‌‌‌‌‌ست در باغ اطلسی‌‌‌‌‌ها و دشت‌‌‌‌‌های گرم شب‌‌‌‌‌بوهای دشتستان ... نامت گل هزار بهار نیامده‌‌‌‌‌ست. ... نامت، مژگانم را دُر می‌‌‌‌‌گیرد نامت ..

من آن جنگل پنهانمکه سنجابی فراموشکارنمی‌داندکجا خاکم کرده است..

منم که دوستت دارمنه مردی که دستش را به نرده ها گرفتهنه باران پشت پنجرهمنم که دوستت دارمو غمبشکه های سنگینی رادر دلم جا به جا می کند..