شهرغریقی است در اقیانوس حرص خویشو عشقزورق دوردستی در مهآفتابسایه‌نشین ابرهاستو ماهساحت خود را-حتی-روشن نمی کند...

پنبه آغشته به مرهم کلماتمنتظرت هستمبنشینو زخم‌هایت را نشانم بده..

کبود حرف آخر است.زخم حرف آخر است.آنچه ما پشت پرده‌های کشیده خلق می‌کنیم،به خیابان نمی‌رسد.سکوت می‌کنمچیزی شبیه خواب از پیراهنم می‌گذرد...

غریبند در عراقغریبند در سوریهغریبند در ترکیه...ای «شیر کو»کاش لااقل لقب تو«بی کس» نبود..

فرو افتادمبا فصلی که از خزانبرخاسته بودآن‌گاه که شاخ‌های آن نفیردر من می‌دمیدو دست‌هام در نیایش خاکگره می خوردرنج را زدودم از خارچرا کهاندوهان رنج رستنی بودمن از رنج‌هایم بزرگتر شدم..

یکی ز پشت، یکی روهمه بغل‌ها رابه دور گردن تو عاشقانهمی‌بافم!..

باران هنوز می‏باریدگوشه‏های چتر شکسته بوداریبِ تندِ آباز حجمِ تنهایی‌امبه سوی جاذبه‏های خیسِ لایه‏های زمین فرو می‏رفتو ماهدر ذهن پریشانِ آسمانتصویرِ مات و منجمدی داشتمثلِ سنجاقک بی‌جانِ لاغری که آن رو..

از مطرودهاییاز من هااز ث ، ضاد، ظاحرف‌هایی که به ندرتندحرف‌هایی گوشه‌گیرحرف‌هایی مثل تک‌برف سالتک‌باران بیابان.صدایی زنگ‌داراز نزدیکی رویه‌ی زبان به پیشکام.....